Yıllardır yüzlerce Alzheimer hastam oldu. Hepsine farklı önerilerim oldu. Ama ortak olan önerilerim şunlardı:

Sokağa çıksınlar, güneş ışığına maruz kalsınlar.

Yürüyüş yapsınlar.

Parklara gitsinler, oradaki insanlarla iletişim kursunlar.

Sosyal olsunlar.  Sık sık aile bireyleri ve arkadaşları ile toplansınlar.

En az haftada bir gün bahçesi olan bir restoranda yemek yesinler.

Evde yalnız kalmasınlar.

Sağlıklı beslensinler

Peki şimdi ne yapıyoruz? Ne yazık ki yukarıdaki önerilemizin hepsi şu anda yasak. Hiç dışarı çıkamıyorlar, yakınlarını çok az görüyorlar, egzersiz yapamıyorlar, sağlıksız beslendikleri için kilo alıyorlar veya üzüldükleri için yemek yemiyor kilo veriyorlar.

Çok üzücü, ama Alzheimer hastaları ve yakınları zor durumdalar. Hastalar evde sıkıldılar. Daha önce zorla çıkarıldıkları sokaklara çıkmak için can atıyorlar, neden evde kapalı kaldıklarını, sevdiklerinin onları neden ziyaret etmediğini, neden kucaklamadıklarını merak ediyorlar. Derin bir kaygı ve korku içindeler. Yemek düzenleri bozuldu. Sürekli konuşulan bilmedikleri bir hastalık nedeniyle kaygılılar.Çok moral bozan bir diğer durum da kafa karışıklıklarının, huzursuzluklarının  artması, daha sinirli olmaları.

Başka bir konu da evde kapalı kalmak ve güneşe çıkamamak D vitaminlerinin düşmesine, kemik erimelerinin artmasına neden oluyor. Ne kullanacaklar, ne kadar kullanacaklar bilmiyorlar, hiç kimseye ulaşamıyorlar.

Ne yazık ki bu dönemde Alzheimer hastalarının hastalıkları normalden daha kötü seyrediyor ve ilerliyor. Aileler sıkıntılı. Onlar da stresli ve yoruldular. Bir taraftan Coronadan korumaya çalışıyorlar, diğer taraftan anne/babalarının yalnızlaştıklarını düşünerek ne yapabiliriz diye araştırıyorlar.

Sonuç olarak diğer yaşlılardan bile zor durumda Alzheimer hastaları ve aileleri. Onlara özel desteklerin/önlemlerin planlanması için geç kalındı. Ama bu yasaklar devam edecekse biran önce birşeyler yapılmasının zamanı geldi de geçiyor.