Eskiden “ileride ne olacak?” derdik… Sonra “yarın ne olur?” demeye başladık… Şimdi ise her nefeste “az sonra ne olacak?” diyoruz. Çünkü artık bu ülkede yaşamak diken üstünde bir hayatta kalma mücadelesine dönüştü. Ama unutmuyoruz: En karanlık an, sabaha en yakın olandır. Ve işte o karanlık anlardan biri daha: Özgür Özel’e yapılan saldırı, bu ülkenin kadim medeniyetine, gençliğin hayallerine, emeklinin boş tenceresine, çiftçinin çapasına, işçinin alın terine yönelmiş alçakça bir saldırıdır. Bu bir kişiye değil, Demokrasiye, barışa, umuda, birlikte yaşama iradesine yapılmıştır. Ama bilsinler: Gelincikleri biçmekle bitiremezsiniz. Onlar bu toprağın umududur. Bir biçersiniz, yeniden açarlar. Çünkü biz bu toprağın filiziyiz, Yağmur değdi mi yeşeririz, güneş vurdu mu doğruluruz. Ve bazı sözler vardır ki… Bir kez ağızdan çıkar, artık kelime değil silahtır. Bıçak olur, çekiç olur, hedef gösterir. Bir lideri değil; bir ülkenin vicdanını susturmaya çalışır. Kınıyorum. Bu saldırıyı, bu dili ve bu karanlığı mümkün kılan her unsuru… Ve Atatürk’ün sesiyle bitiriyorum: “Benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır; fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır.”