Bazen kelimeler kifayetsiz kalır!.. Sözün bittiği yerdeyizdir. İşte bu da öyle… İnsanoğlunun elinin kolunun bağlandığı, tam bir acizlik durumu. Hafta başında gözlerimizi, Kahramanmaraş’ta meydana gelen 7.7 ve 7.6 büyüklüğündeki depremlerle açtık. Ülkemiz tarihinin en büyük doğal afeti.. Elim tuşlara gitmiyor… Ne yazarsın, ne yazabilirsin ki!.. Şu ana kadar binlerce vatandaşımızı kaybettik, binlercesi yaralı. Bir o kadar enkaz altında kurtarılmayı bekleyen çaresiz insanlarımız… Acımız çok hem de çok büyük, yastayız, yüreklerimiz kan ağlıyor. Kendi halimize sevinemiyoruz, nasıl sevinebiliriz ki! Tek tesellimiz… Beton yığınlarının altından çıkarılan çocuk, genç, yaşlı insanlarımız. Onları gördükçe buruk bir şekilde seviniyoruz, umutlarımız yeşeriyor, belki daha onlarcasını kurtarırız diye. Bir de… Bu büyük acı, felaket karşısında tek yürek olmamız. Ulusumuzun başı sağolsun…