Bugün, Kahramanmaraş merkezli depremlerin üstünden 12 gün geçti.
Binlerce insanımızı kaybettik bu yüzyılın felaketinde, bir o kadar yaralımız var.
İçimiz de dışımız da kan ağlıyor.
Evlatlarını, torunlarını, annesini, babasını, kardeşini kaybetti insanlarımız.
Üzgünüz, yastayız…
Deprem hepimizi vurdu hem de çok derinden.
Ama en çok da çocuklarımızı vurdu.
Onların yüzlerindeki gülücüklerin yerine şimdi hüzün var.
Gözleri 6 Şubat’tan önceki pırıltılara sahip değil.
Korkulu ve hüzünlü gözlerle etraflarına bakıyorlar.
İşte bunun içindir ki, çocuklarımıza deprem felaketinin ağır yaralarını sarmak için, var gücümüzle çalışıyoruz.
Devletin ilgili kurumları, belediyeler, çeşitli sivil toplum kuruluşları elbirliğiyle çocuklarımızın yüzündeki hüznü bir nebzede olsa giderebilmek için ne gerekiyorsa yapıyorlar.
Çünkü çocuklarımıza hüzün hiç mi hiç yakışmıyor.