Bugün dünyanın birçok bölgesinde hiç istemediğimiz olaylar yaşanıyor. Ukrayna’da, Gazze’de, bilmem nerede savaşlar, çatışmalar yaşanıyor, çocuklar, kadınlar, masum siviller hayatlarından oluyor. Tüm bunlar olurken, içinde yaşadığımız dünyamızı da acımasızca kirletiyor, tarım alanlarımızı yok ediyor, sulak alanlarımızı kurutuyoruz. Yani kendi sonumuzu kendi ellerimizle hazırlıyoruz. Öbür yandan, ülkemizde de hayat koşulları gittikçe ağırlaşıyor. Ne yazık ki, normal bir dairenin kira fiyatları bile asgari ücretin üstüne çıkmış durumda. Gıda fiyatları almış başını gidiyor. Memur, emekli, dar gelirli, asgari ücretli kara kara ne yapacağını düşünüyor. Ancak hemen şunu belirtmeliyim ki, içinde bulunduğumuz bu ekonomik şartlar yarın değişir. Değişmelidir de… İşte bu zorlukları yaşarken, biz başka değerlerimizi de kaybediyor, aşındırıyoruz. Gazetelerde, televizyonlarda öyle olaylara şahit oluyoruz ki “olmaz bu kadarı da” dedirten cinsten. Oysa biz toplum olarak değerlerine önem veren bir toplumduk. Ne oldu bize böyle. Bu gidiş nereye kadar. Her gün eşini, çocuğunu, beraber olduğu kadını vahşice katledenleri gördükçe kahrolmamak elde değil. Yarın, Kadına Karşı Yönelik Şiddetle Mücadele Günü. Söyler misiniz? 50 güne yakın bir süredir başta Gazze olmak üzere kaç kadın öldürüldü. Ülkemizde ve dünyanın herhangi bir köşesinde her gün kaç kadın en yakınındakiler tarafından hayattan koparılıyor. Son söz: Hayatlarımızla birlikte insanlığımızı da kaybediyoruz.