Günümüzde içinde yaşadığımız kentler giderek kalabalıklaşıyor.  Nüfusu milyonu aşan kaç tane kentimiz var. Sabahın ilk ışıklarından akşamın karanlığına kadar insanlar, sokakları, caddeleri dolduruyor, işine gücüne yetişmek için. Düşünün, çok katlı bir apartmanda kaç daire var, kaç insan yaşıyor. Neredeyse, bir köy nüfusundan fazla insan bir binada yaşıyor. Tartışılmaz bir gerçek ki, modern hayat, insan hayatında çok büyük kolaylıklar sağladı. Sokakta, caddede, bir kafede bunca insan selinin içerisinde insanlar ne kadar birbiriyle iletişim kurabiliyor acaba. Sosyal bir varlık olan insan, bu kalabalığın içerisinde ne kadar sosyal bir varlık ki. Sokaklar, caddeler kalabalık, insanlar yalnız. Öyle ya, işimizden evimize döndüğünüzde yaşadığımız apartmanda kaç kişiyi tanıyoruz, kaç kişiye selam verebiliyoruz. Aramızda sanki görünmez duvarlar varmış gibi yaşayıp gidiyoruz, birbirimizi tanımadan, görmeden… Elbette bunda daha iyi bir hayat sürmek için insanların dur durak demeden çalışması, çoluğuna çocuğuna daha iyi bir yaşam sunabilme hedefi yatmaktadır. Kalabalıklar içinde yalnızlık, ne kadar kötü bir his değil mi!.. Bu konuya kısa bir sohbet esnasında tanıdığım birinin anlattıkları üzerine değinmek istedim. Kendi sokağında, mahallesinde insanların birbiriyle dayanışma içinde olduğunu söyleyince, dostlukların, dayanışmanın, paylaşmanın ne kadar insani bir değer olduğunu hatırlamamız gerektiğini düşündüm Ünlü şairimiz Cemal Süreya o muhteşem dizelerinde ne demiş: Kuşlar uçuyor, kuşlar uçuyor Kuşlar uçuyor ve hayat çok kısa.