Bazı sabahlar güneş doğmadan uyanırsın, o anlarda bir zaman makinesi gibi geçmişe kayar zihnin. Henüz cep telefonlarının çalmadığı, kapı zillerinin çaldığı günlere... O eski zamanların bir sıcaklığı vardı; sadece soba ısısıyla değil, insanın insanı gerçekten ısıttığı bir samimiyetle. Belki de o sıcaklığı arıyor insan artık... O zamanlar komşu, evin uzantısı gibiydi. Kimse ''rahatsız olur diye'' kapı çalmazlık yapmaz, aksine en tatlı sohbetler kapı aralarında yaşanırdı. Hastası olanın yemeği pişer, darda olanın yanında olunurdu. Komşuluk birlikte var olmaktı yani... Şimdi apartman dairelerinde yıllardır yan yana yaşayıp birbirinin ismini bile bilmeyen insanlarla dolu yaşamlarımız. Paylaşılan yemekler yerine paket servislere, sohbetler ise dijital app lere kalmış durumda. “Bir şeye ihtiyacın var mı?” demek servetmiş aslında. Belki bir gün tekrar çalınır o ziller ve o kapılar tekrar birbirimize aralanır.