Gün içinde farkında olmadan yanından geçtiğimiz nice güzellik var. Bir kahvenin kokusu, sabah güneşinin perde aralığından sızışı, ya da sokakta yürürken kulağımıza gelen bir şarkı… Oysa çoğu zaman acelemiz var; işe, sorumluluklara, yetişmemiz gereken insanlara. Hayatın ritmine kapılıp giderken, farkında olmadan kendimizi yaşamın kıyısında bırakıyoruz. Biraz yavaşlasak, biraz durup nefes alsak, belki de o "sıradan" günlerde bile kalbimizi ısıtacak bir şey buluruz. Çünkü mutluluk bazen büyük olaylarda değil, fark ettiğimiz küçük detaylarda gizlidir. Sabah otobüsüne yetişmeden önce gökyüzüne bakmak ya da markette kasiyere içten bir “kolay gelsin” demek… Bunlar, ruhun kendine iyi davranma biçimleridir. Hayat zaten yeterince karmaşık. Biz ona bir de kendi telaşımızı eklediğimizde, güzellikleri gözden kaçırıyoruz. Belki de artık sadeleşmenin, yavaşlamanın, anın hakkını vermenin zamanı. Çünkü günün sonunda hepimiz biraz huzur, biraz gülümseme, biraz da “bugün güzel geçti” diyebilme isteğindeyiz.