Sözün düştüğü cümlede  Duygu'nun aktığı dizede  Kim bilir ne deryalar kopmuştur  Hangi karalar kıtalarından ayrılmıştır… Hangi dilin ritminde hangi insanlık çağ atlamış  Görünen köyün içinde olup bitenlerden ibarettir. Oysaki her insanda duygunun derecesi farklı düşer.  Duygusunu ise farklı yaşarmış  Hani o masum çocuklar  Hani çaresiz kalanlar  Akılda icra ettiklerini  Duygu'ya nasıl yakınlaştırır…  Yakınlık kurduğum kan bağı değildir  Hangi yöne bakarken bakışlarıma ortak olandır.  Duyduğumu gördüğüme götürmek  Hissettiklerimde merhamet duymaktır.  Onur gurura teslim olurken  Yaşadığım zaman çok ileride  Işığın hızına aşığın hazzına ulaştırmak gibidir… Huzursuzca gittiğim istikamet dosdoğru gitmiyor  Oyalanıyorum duygularım yoğunluğunda, Vakit geçiriyorum kelimelerin manalarında  Vakitsizce doğanlar acımasızca yokluğun içinde... Duygu'nun verdiği yanıltmalar  Fikrin verdiği çelişkiler ile doludur  Duyduğum, gördüğüm, hissettiklerimden ötesi yoktur  Kör karanlıklar aydınlığa ulaşamayınca  Gözüm perdesi aralanmaz  Ayık baktığım mekanda  Tüm karalar zaten kıtalarına bağlıdır. Bizi ayıran bu fikir çelişkileri  Bu duygu yükü  Varlıktan yokluğa sürüklüyor  Yaşamak hevesini bitirir  Bu cihanda görünen o kadar çok şey var ki  Gözüm perdesini kapatır.  Hani dosdoğru bildiğim insanlık ölümün pençesinde... Acımasızca zamanın hızında yok olurken  Atmosferde bıraktığımız kirli enerjileri  Bedenimizle toprağa verince  Bugün de yaşanılan Duygu yarın da farklı düşer  Hayatların verdiği coğrafyada  Mekanda şekil bulurmuş  Zamanın ilerisi gerisinde değildir.