Sebepsizce gittiğimiz hayatın derinlikleri  Gözümüze ilişmeden aklımızın sınırlarına  Yolumuzun düzlüğe ulaşmadığı yerde engebelere takılır durur. Oysaki içimizdeki yaşadığımız dünya bir türlü gözle görünene ulaşmıyor ulaşmasına da müsaade etmiyoruz… İki yolun çıkmazı yine bizden kaynaklıdır  Gözün gördüğünü gönül kabul görmüyor ki Yaşamak içimizdeki sınırlara dayandığı yerde çatışmalar başlıyor  İç isyan dış isyanlara karışınca karmaşa yaratıyor.  Yolumuza çıkan sorunlar  Çok fazla akıl çatışması, olumsuz akıllar olumlu enerjini yok ediyor... İki fikrin buluşu iki gözün bakışını değiştiriyor.  Gönlümce baktığım ütopyalara bakıyor… Sanki hayali sanki olması imkansıza götürüyor.  Olduğum yerde kalakalıyorum... Sebepsizce geçip giden zamana ayak uydurmama engel olan fikirlerin tuzağında oyalanıp duruyorum. İnsanın iyi ve güzel olanını hep eleştiri yapmaya zorluyoruz.  Bizlerin yapamadığını sanki başkası yapamaz gibi davranıyoruz. Başkasının gözünden bakmak yine de aslında insanın içindeki iç çatışmasından bakıyoruz.  Yani aklımıza gelip fikrimize yön vermekten aciz oluyoruz  Olgunluğa olumluya hep farklı bakıyoruz  Bu da bizi bencilliğe, egoistliğe ve kibre sürüklüyor. İnsan insanın aynasına bakmayı kabul görmedikçe böyle farklı bir bakışla görür.  Bir kere güneşe bakınca yağmura ıslanınca ve rüzgara kapılınca  Asıl illüzyon bunların içinde var olan ışıkta vardır.  O yüzden kendime ayna olmayı kabul görmeyi ve uzak durmak en iyi yöntem  Gölge etme gölgemi kapatma!..