Farkındalık, son yılların en çok konuşulan kavramlarından biri. Kendi duygularımızı, ihtiyaçlarımızı, kırgınlıklarımızı fark ediyoruz; ilişkilerde nerede durduğumuzu, hayatta ne istediğimizi daha net görüyoruz. Ama çoğu zaman bu fark edişler zihnimizde parlayıp sonra sönüyor. Çünkü fark etmek tek başına yetmiyor. İçimizde “bir şey yapmalıyım” diyen o ses, harekete dönüşmediğinde sadece sessiz bir hatırlatma olarak kalıyor. İnsan bazen kaçındığı için, bazen korktuğu için, bazen de konfor alanından çıkmak istemediği için adım atmıyor. Oysa farkındalığın gerçek gücü, davranışa dönüştüğünde ortaya çıkıyor. Cesaret, bazen büyük kararlar almak değil; küçük ama istikrarlı bir adım atmayı seçmek. “Biliyorum” demek güzel, ama “bildiğimi yaşıyorum” demek çok daha değerli. Çünkü yaşam değişimi eylemde yaratıyor, düşüncede değil. Ve işte burada pişmanlık devreye giriyor. Yapmadıklarımız, söylemediklerimiz, ertelediklerimiz… Fırsatların sessizce elimizden kayıp gittiğini fark ettiğimizde geriye sadece “Keşke” kalıyor. Bu yüzden farkındalığı biriktirmek değil, kullanmak önemli. Kendimize sormalıyız: Bugün bildiklerimin hangisini hayata geçiriyorum? Çünkü eyleme geçmeyen farkındalık, gelecekte duyulacak pişmanlığın tohumu olur.