Hayatın aslında hiç bitmeyen bir okulu var. Ama bu okulda zil çalmaz, ders programı yoktur, öğretmen masada oturmaz. Hayatın öğretmenliği, yaşadığımız anların içinde saklıdır. Bir kaybın ardından hissettiğimiz boşluk bize sahip olduklarımızın değerini öğretir. Bir başarının ardından gelen sevinç, emek vermeden hiçbir şeyin anlamlı olmayacağını hatırlatır. Bir yabancının tebessümü, iyiliğin en sade hâlinin nasıl yürek ısıtabileceğini fısıldar. Yani, hayat bize hep ders verir; biz fark etsek de etmesek de… Asıl mesele, o dersleri görmekte gizlidir. Kimileri aynı olaydan sadece şikâyet çıkarır, kimileri ise bir adım öteye geçmenin yolunu bulur. Belki de hayatın asıl bilgeliği, başımıza gelenleri “neden ben?” diye sormak yerine, “bana ne öğretiyor?” diyebilmekte yatar. Çünkü hayat, bize boşuna hiçbir şey yaşatmaz. Her deneyim, içimizde yeni bir pencere açmak için vardır. Biz farkına vardıkça, yaşam da bize öğretmeye devam eder.