Çocukken, “küs-barış
burnun iki karış” derdik.
Hepimiz birlikte gülerdik.
Çünkü çocuktuk…
Ne savaşın
Ne de barışın,
“ne?” olduğunu bilmeden…
Burnumuzun uzunluğuyla dalga geçerdik.
Büyüdük bugün,
coğrafyamızdaki savaşlarla…
Bir bizden- bir onlardan (!)
Öle öle büyünür mü?
Dostça yaşamak varken,
sevgiyle –kardeşlikle
olmadı.
Bize ölmeyi reva gören güç!
Kendine güle güle
güçlenmeyi seçti.
Zordur bu coğrafya…
Peygamberlerin bu coğrafyaya
neden geldiğini bilmiyorduk.
Bugün öğrendik…
Onların dillerinden dökülen;
Ey kavmim!
yakarışlarını..
Bir katkısı olacaksa;
bağırmalı mıyım acaba?
Hayır.
Sus ve otur!
Ve kapa çeneni…