Tarım ülkesiyiz,  hayvancılık ülkesiyiz.  Ancak ne yeterince ekebiliyor,  ne yeterince  besicilik yapabiliyoruz.  Devlet bir dönem iyi  teşvikler verdi.  Peki onu bizim  çiftçimiz ne yaptı? İşini geliştirmesi gereken yerlere kullanabildi mi?  Bu sorunun cevabını galiba  hiçbirimiz veremeyiz.  Çünkü işler ancak  tersine dönünce  birbirimizi sorguluyoruz.  Halbuki denetim  mekanizmaları işletilse;  hiçbir sorun yaşanmaz.  Teftişler neden yapılır? O kurum ve kuruluştaki  işler daha sağlıklı  işlesin diye ancak  bizde müfettişlik  ceza kesme geleneği  haline dönünce;  herkes birbirine bu sopayla  vurmaya kalkıyor.  Önce bizim ülke olarak ve  bir ilke olarak denetim  mekanizmalarını işlerlik  kazandıracak bir yapıya  kavuşturmamız gerekiyor.  Tarım ülkesinde teşvikler  ve destekler yapılan işe  göre verilmeli. Ve verilen  parayla neler yapıldığı  kesinlikle kontrol edilmeli.  Hani diyorlar ya; inşaat  sektörü Türkiye'nin lokomotifi diye.  200 kalem ürüne  canlılık getiriyor sözleri... Peki ya tarım ne? Kaç kalem ve kişiye canlılık getiriyor? Bir düşünsenize... Mustafa Sarıgül'ün deyimiyle;  "Tarım bu ülkenin petrolüdür."  Bence başka da bir şeye  ihtiyacımız yok... Keşke bu işi kendimiz için  daha işler bir hale getibilsek.