Geçen gün erken saatlerde uyanıp camı açtım. Ne bir araba sesi ne de bir insan kalabalığı vardı. Sokaktan geçen kedilerin pati sesi dışında kendi kalp atışım vardı sadece... O an farkettim ki, uzun zamandır böyle bir sessizlikle baş başa kalmamışım... Kendi içimle desem daha doğru. Günün koşuşturmacasında sessizlik, tehlikeli bir boşluk gibi algılansa da, sessizlikte gelen yüzleşmelerimizle karşılaşmamız onu daha iyi anlamamız açısından kıymetli aslında. Kaygılarımız, yalnızlığımız, ertelenmiş kararlarımızı ve aklıma gelmeyen birçok şeyi, zihin sessizleşmeden duyamıyoruz. Kalabalığın ortasında yalnız kaldığımız yaşamda, bağlantıyı kurmak için kendi içimize dönmemiz gerekiyor. Bu da ancak sessizlik ile oluyor. Belki de, en çok ihtiyacımız olan şey, kimsenin bize bir şey söylemediği, bizim de kimseye bir şey söylemek zorunda olmadığımız anlar. Bazen en büyük dönüşüm, bir şey eklemek ile değil, fazlalıkları susturmakla başlıyor. Kim bilir!.. Belki sessizlik bu çağın devrimidir.